Julie et Vincent la tête à l'envers

Que de changement ces derniers jours ! Que d’anecdotes à vous narrer... Il faut savoir pour commencer que la récolte des poires est OVER ! Fini donc le temps ou l’on jouait à grimper dans les poirier pour récolter les fruits mutants nourris aux hormones de cette chère Goulburn Valley ! Enfin, qu’importe ceci, même si la maigre feuille de paye ne nous a pas ravie, je dois vous avouer que je ne considère pas cette semaine comme une semaine de perdue. Effectivement, la faible récolte de fruit entrainant une faible rémunération a eu tendance dans un premier temps à nous pousser gentillement vers la sortie et ce n’est pas les activités de la zone qui peuvent nous retenir. Mais au delà de ça, il faut bien se souvenir d’une chose que j’ai réalisé aujourd’hui (de même que Julie je pense), c’est que ce voyage à pour but premier de nous faire découvrir des horizons lointains et de nouvelles expériences, et si Shep’ ne brille pas par ses paysages, de même que la ferme par son confort, nous avons au moins fait la connaissance de personnes dignes d’intérêt.

Au delà du petit groupe de « frenchies » que nous avons formé avec quelques autres voyageurs, l’occasion nous a été donné de parler avec des allemands, des australiens des anglais, et même une néozélandaise tout ceci autour d’un BBQ organisé dans la plus pure tradition australienne par le « tractor driver » de la ferme. L’ambiance légère, un repas consistant et des dialogues en anglais nous ont fait le plus grand bien. Il est un peu triste que cette soirée si haute en couleurs n’est en fait été qu’une joyeuse veillée funèbre enterrant la saison des récoltes.

Les uns partent, une poignée reste... Certains nous ont affirmés que la vingtaine retenue pour la cueillette des pommes étaient la crème de la crème des pickers, et c’est non fier que je vous annonce que nous sommes dans ce groupe ! Mais je pense en fait que l’honneur qui nous est fait n’est qu’un piège qui c’est refermé sur nous sans que nous ne nous en rendions compte ! La récolte des pommes s’est avérée plus que décevante (deux jours seulement), et nous attendons à présent lundi pour voir ce que va donner la deuxième cueillette de poires en petit comité.

De plus en plus nous réfléchissons au départ, et je dois vous avouer que celui ci sonnera surement comme une forme de libération. Mais d’un autre coté, je ne peux m’empêcher de regretter, par avance, de laisser ce groupe avec lequel nous avons pu passer de bons moments. Mais comme on le dit outre Manche, et peut être même en Australie, « show must go on ! » et malgré ces quelques entraves, la route nous appelle irrépressiblement de son chant de sirène. Après tout, un road movie qui s’arrête un mois dans un trou au fin fond de la campagne commence à se muter en film de série B un peu longuet !



En we zitten nog altijd in Shepparton (eigenlijk in Mooroopna). Maar er is hier veel verandering geweest. Voor jullie zal dat waarschijnlijk niet zo verandert lijken maar toch.

De peren waren dus gedaan, de laatste dagen waren niet geweldig en we waren blij dat het gedaan was. De vraag was dan : wat gaan we nu doen? In Shepparton blijven of wel door gaan. We zijn hier aangekomen de 31ste januari, hebben voor het moment 17 dagen gewerkt. Maar ze vroegen ons of we de appelen wouden plukken. Dus daar zijn we nog eens aan begonnen. Maar dat had dus niets te doen met wat we de eerste hadden gedaan. Hier moesten we granny smith plukken, voor de Amerikanen. Maar die willen alleen maar een maat, dus we moesten alleen de dikste appelen plukken. Dat was echt prul, en toen ze langs kwamen om te zien of we de juiste maat hadden ging er een heel stuk uit ons “bin”. Uiteindelijk zijn we zo twee dagen kwijt want geld verdienen kwam er niet van. Nu wachten we tot maandag om te zien wat de volgende sessie is (terug peren) maar als het nog “size picking” is dan zijn we door.

Dat was dan wat we kunnen zegen van ons werk, we zijn het echt moe en er zou veel kunnen veranderen de volgende keer als jullie mij lezen. Nu hebben we een week end niets te doen en beslissen maandag.

Maar toch positieve punten. Donderdag waren we uitgenodigd voor een barbecue bij iemand die met ons werkt (tractor chauffeur), de enigste die vriendelijk is met het werkvolk. Hij woont hier kortbij dus met ons buren zijn we tot daar gewandeld. Het was een heel plezante avond en we hebben mensen leren kennen van een beetje overal maar eigenlijk geen Australiër.

Ondertussen is hier iedereen weg, we zijn maar 4 op de camping en misschien 4 in de kamers. Al de Franse zijn door nu dat de seizoen voorbij is (toch de seizoen die zij wouden doen). Het is een beetje triestig omdat als leeg is, de keuken is altijd leeg, geen lawaai niet meer... Ge voelt u toch wel een beetje eenzaam... Maar ja de Franse kopel is er nog en gisteren is een groep van Franse tot hier terug gekomen en die zijn hier de hele avond gebleven dus dat was ook wel leuk, yathzee gespeld en lekker samen gegeten. Dat zijn dan de positive punten maar die hebben dan allemaal meer gedaan dan ons dus die weten waar me moeten gaan en geven ons de beste adressen.

Alle tot de volgende keer.

Allons enfants de la patrie... La fière patrie risque d’avoir à légèrement rougir de l’image que donnent ses chers enfants. Et oui, c’est triste et même très triste à dire, mais l’image dont semble jouir les français à l’étranger, et que je combattais avec force, semble finalement, du moins pour une frange d’entre nous (les français) être justifiée. Que dire de cette jeunesse, en nombre dans ce camp (à tel point que la TV commune tourne parfois en français) qui se comportent comme une bande de scoots lobotomisés. Non je suis désolé, je ne suis ni réac’ ni associable mais certains sont vraiment, VRAIMENT grave !!! Oh my god comme disent les gens d’ici, déjà bourrés à 17h en plein harcèlement sexuel sur les deux pauvres hollandaises... Et même pour l’un d’entre eux, un petit passage nu devant cette assistance partagée entre la lacitude pour certains, l’euphorie pour les autre et l’admiration même pour ceux qui restent.

Enfin, heureusement, certains sauvent l’honneur des couleurs. Et oui, tout arrive et il ne faut jamais désespérer, nous avons, pour la première fois aujourd’hui lié contact avec deux groupes de sympathiques français, que je qualifierai de plus « discrets » et dont la mentalité nous correspond mieux. Ainsi, cela fera définitivement taire les mauvaises langues qui dans notre dos nous reprochaient sans aucun doute possible notre caractère introverti.

Que rajouter à cela ? Et bien aujourd’hui il a plu !!! Horreur des horreurs, le travail a du s’interrompre en plein milieu de la journée et nous n’avons donc pu remplir que 3 bins... Mais qu’importe tout cela, car l’argent n’est pas tout loin de la, et c’est grâce à cette pluie finalement providentielle que nous avons pu lier ce contact qui manquait tant à Julie (et moi aussi bien sur...j’aime les gens...des fois).

Zo ne lange uitleg komt alleen maar omdat we hier veel franse hebben gezien en hier in deze boerderij zeker meer dan ergens anders. Waarschijnlijk een werker op twee is frans. Vrijdag was dus maar tot twaalf uur gewerkt en ze zijn hier dan beginnen drinken en waren allemaal zat om vijf uren. Heel weinig meisjes en de enigste die dan alleen lijken te zijn hadden toen heel veel aandacht (twee Hollandse in deze geval). Ik weet niet of ze het fijn vonden maar konden er ook niet veel aan doen. Het was dan nog erger omdat het zaterdag vrij was, maar na een tijd waren de bieren leg en zijn ze dan maar naar Shepparton geweest. Voor jullie lijkt dat dan waarschijnlijk niets en eigenlijk voor ons ook niet maar er gebeurt hier dan ook bijna niets, dat was wat animatie op een vrijdag “avond”.

Ondertussen zijn we dan terug in ons werk week en hebben vandaag onder de regen moeten werken. Het is te zeggen, het was grijs toen we begonnen, een paar druppels soms is maar tegen 9u30-10u is het echt hard beginnen regenen en als je dan onder de bomen staat zijn het echt dikke druppels die op je vallen. Na een tijd onder de regen moesten we stoppen en ergens gaan schuilen, waar wanneer het hier nog drukker is mensen kunnen kamperen. Daar hebben we zeker een uur moeten wachten en uiteindelijk (de regen was toen voorbij maar de ladders helemaal nat dus gevaarlijk) moesten we terug naar de camping kommen en om 12u30 terug beginnen werken, we hebben ons bin moeten vol doen en dan 1u in de camping moeten wachten. Dat alleen maar om te zeggen dan het geen goeie dag was dat we niet hebben kunnen werken en dat we helemaal nat waren, maar dat is nu ook al voorbij en we genieten nu van drogen kleren.

Dankzij de regen hebben we met Franse gepraat, ja ja Franse maar het is dan toch gemakkelijker om met Franse te praten. Ondanks de anderen Franse zijn die iets ouder, houden meer van kalm en zo. Daar hebben we dan een hele tijd gepraat. We gaan niet gemakkelijk naar de mensen toe maar ik vind het vast aangenaam om met andere mensen te praten en naar hun avonturen te luisteren, een koppel is in Australië sinds juli en een andere groep van december.

De peren zijn bijna gedaan misschien en als ze ons nog willen gaan we dan de appelen plukken die zouden bijna klaar zijn maar daar zouden ze ook minder volk nodig hebben dus niets is zeker, we zien wel hoe dat allemaal zal doorlopen en jullie zullen wel op de hoogte blijven.

Et bien nous y voilà, nous avons quitté Shep’ hier au petit jour pour rejoindre Mooroopna, petite localité située à... Attention quel bond en avant dans notre voyage et sur notre compteur kilométrique... 8 km !

Enfin qu’importe, le départ n’est pas motivé par l’envie d’air neuf mais bien par l’appât du gain ! Et oui, je sais que c’est triste à dire mais nous avons littéralement couru après l’argent... mais après tout qui êtes vous pour nous juger, vous les travailleurs ?! Ainsi donc nous voilà arrivés dans une nouvelle ferme que je qualifierai d’industrielle en ce sens qu’elle est proprement ENORME et que tout est réglé ici comme du papier à musique où chacun joue sa partition, certes à la perfection, mais que sa partition. Notre morceau ? La cueillette des poires bien sur, poires qui pour certaines sont proprement gigantesques. Et comme le dit Ron notre superviseur, « elles sont destinées à l’exportation au Canada » (tellement qu’elles sont bien nos poires). Enfin bref, après deux jours de travail et une nuit dans le camping de la ferme, qui fait passer celui de Shep’ pour un « top » tourist park pour le coup, nous sommes un peu crevés mais plus riches de quelques dollars mais surtout de cette nouvelle expérience.

PS : de plus je sais aujourd’hui que si nombre d’australiennes sont « bien portantes » c’est que la poire avec une belle forme de poire est telle « a beautiful woman », selon le superviseur. Ainsi, si chez nous ses femmes se cachent parfois, elles sont ici des canons de beauté.

Hier nog eens een beetje nieuws. Zo als jullie het al weten zijn we nu met de peren bezig. Wij dachten dat ons eerste werk al in een grote boerderij was maar toen we hier aankwamen zagen we wat echt grote is. Alles is hier een grote, industrieel eigenlijk, de eerste keer kregen we een uitleg voor ons alleen nu was het meer een les dan een uitleg : hoe we op de lader moeten staan, hoe we de lader moeten zetten, niet te ver open niet te ver toe. De peren moeten hun staartje hebben want die peren gaan naar Canada, en zo voort. Dat heeft zeker een uur geduurd. Gisteren ging het niet zo vlot want het is niet zo gemakkelijk als appelen, je mag ze niet allemaal nemen. Maar ja vandaag ging het beter, t’is te hopen dat het blijft duren. Vrijdag stopen ze hier vroeg dus dan kunnen we niet zo veel werken als we willen en zaterdag is vrij...Dus de volgende dagen zullen niet zo vermoeiend zijn, maar dan verdienen we ook niet veel, want we zijn hier gekomen omdat het meer verdiend dan de appelen. We zullen zien na 8 dagen hoe veel we verdiend hebben als het echt interessant is...

En als ik het had gezegd kunnen we hier blijven slapen. Ze hebben kamers voor het werkvolk maar we kunnen ook kamperen. We hebben spijtig genoeg nog niet veel fotos maar ik wou dat jullie dat konden zien, echt heel “rustiek”, eigenlijk zijn de badkamers heel rustiek want de rest is niet echt speciaal, maar verwacht dan maar fotos want dat had ik nog nooit gezien... Ha toch hebben we een paar fotos, geniet er van

Zeg Elise, il slaap op mijn buik en rechs als je achter de van staat met u rug naar de van...Is dat duidelijk genoeg? Hier is geen strand dus geen topmodel picture.

Ik zal blijven kijken of mijn neefje gaat schrijven


Allee tot de volgende keer.

Une ère s’achève, peut être qu’une autre commence... Qui peut le dire ? Dans tous les cas, exit les pommes ! Aujourd’hui nous avons effectivement assisté à la mort lente et douloureuse (surtout pour nous) de la saison de cueillette des pommes Galaxie (Royal Gala chez nous ?) dans notre première ferme. Et oui, c’est avec un petit pincement au cœur que nous avons du dire au revoir à nos chers « tortionnaires » pour partir vers de nouvelles aventures.

Heureusement, force m’est donnée de constater que le destin nous a souri, et une fois n’est pas coutume tout semble s’être goupillé à la perfection. Il me faut remonter quelques jours en arrière pour bien comprendre cette histoire, et c’est ce que je vais faire de ce pas si vous me le permettez. En effet, avant que Cohn, prononcez « kone » (oui nous l’appelons par son petit prénom tellement les liens se sont resserrés entre nous) ne nous donne notre première opportunité d’emploi dans sa ferme, nous désespérions de trouver quoi que se fusse. Nous errions donc d’une ferme à l’autre, comme deux âmes en peine, allant de refus en « laissez nous votre numéro » ne donnant que bien peu d’espoirs... Ainsi donc, et c’est précisément là où je voulais en venir, une ferme à qui nous avions donné notre numéro nous a rappelé hier pour nous inviter à participer au pear picking (cueillette des poires) dans leur ferme... Et attention le plus beau reste à venir ! La récolte commence demain et il y a même un camping pour les employés qui ne coute qu’une misère... « Oh lala, mais que ces enfants sont vernis et bénis des dieux » vous direz vous surement en lisant tout cela... Malheureusement il y a bémol à tout ceci (sinon ce n’est pas drôle)! La ferme, où nous nous apprêtons à nous précipiter, tel Ulysse se jetant dans la grotte du cyclope, a très mais alors TRES mauvaise presse au près des pickers... Il semblerait que le sport local pour les patrons soit de remercier sans ménagement, ni autre forme de courtoisie, les pickers (peut être un peu trop lents ?).

C’est donc la peur au ventre que nous partirons demain vers ce nouvel horizon inconnu... Mais après tout, nous sommes ici pour vivre l’aventure ! Alors qu’à cela ne tienne et VIVE L’AVENTURE !!!

Hebben jullie mij gemist? Ik zal jullie dan nog eens op de hoogte houden. Eerst en vooral ik hoop dat jullie een plezante week end hebben gehad in Centerparcs, ik heb natuurlijk aan jullie gedacht toen ik mijn appelen aan het plukken was, met de warme zon op mij maar jullie waren allemaal samen dus ja iedereen had iets

Dus wat nieuws sinds de laatste keer? Het oogst is nu gedaan voor de appelen, toch zeker de appelen die we moesten plukken. Gisteren hadden we al veel minder werk en dachten dat we vandaag dan geen werk gingen hebben. Cohn (onze baas) vroeg ons om deze morgen toch terug te komen .Maar zo goed ging het niet, bijna geen appelen, we moesten ze echt tussen de takken zoeken en ons “bin” wou maar niet vol zijn. Iedereen had de zelfde probleem en dan denk je toch : was ik maar beter blijven liegen. Want dat was dan ook niet de vans, in 4u30 hebben we maar 2 bins kunnen doen maar dan waren de bomen ook hellemaal leeg. Cohn, heel vriendelijke man, heeft ons dan naar een andere boerderij gestuurd waar ze nog volk nodig hadden en zei dat bij hun tegen maandag nog andere appelen klaar zouden zijn dus dat we terug mochten komen.

Maar.... Gisteren belde een boerderij waar we ons nummer hadden gelaten. Die zoeken ook mensen voor peren te plukken, ja na de appelen zijn het nu peren. Wat echt mee valt met de “peren” boerderij is dat je daar kunt kamperen, we betalen dan veel minder dan hier. De bedoeling is dan toch om het meeste geld aan de kant te leggen en met de camping is dat niet altijd gemakkelijk. Het enigste probleem is dat ze een slechte reputatie hebben met het werk volk, ze zetten gemakkelijk mensen buiten, waarom dat weten we niet, misschien te traag... In elk geval we weten nu dat we maandag terug naar Cohn kunnen gaan als alles slecht doorloopt maar we hoppen toch dat het niet zo slecht zal gaan en dat de peren dan ons laatste werk is voor dat we door gaan. We zien dan nog wel hoe lang het daar zal duren en dan zijn we door, we hebben geen vaste dag om te vertrekken.

Het weer is nog altijd prachtig, de zon schijnt en het is warm, niet zo heet als een week geleden maar toch nog veel te warm om in de zon te blijven zitten. En onze was hing toen ook buiten op de foto

Mijn handen zijn een beetje beter maar dat komt van het plukken, en zeker niet omdat ik niets gewend ben. Ik heb aan handschoenen gedacht maar dat lijkt me niet zo gemakkelijk om de appelen (en nu de peren) te plukken. Het kan eigenlijk niet erger dus zo zullen ze blijven tot we stopen met werken.

Dat is het dan, jullie weten alles wat hier gebeurd. Zitten jullie nog in de sneeuw? Het was leuk om iets van Moeke te lezen, een dikke kus aan haar en aan jullie allemaal. Tot de volgende keer.

Voor Elise : Bedankt voor u berichtje, zo veel moeten lachen. Dus wij eten voor het moment salade of pasta want het vlees is zoooo dur. Ik slaap in mijn pyjama zo als altijd en ik slaap links (als je achter de van staat anders rechs he). En wij koken iedereen om beurt. Is dat alles? En ja ik heb mijn rokken mee, maar om te werken is dat niet zo gemakkelijk. Ik wil de fotos zo graag zien van centerparcs vergeet ze niet. Love you too honey.

Que raconter de ces derniers jours incontestablement marqués par la routine, à part nos conditions de vie et de travail ?! Ayant déjà abordé le chapitre consacré au travail, et les choses n’ayant pas changées (on a fait SIX bins aujourd’hui, j’attends un peu d’encouragements et d’enthousiasme de votre part), je vais à présent passer au chapitre détaillant nos conditions de vies.

I. le camping

LE TOP TOURISM CAMPING... C’est par ces mots que les voyageurs que nous sommes, avons été accueilli dans notre cher lieu de villégiature situé à Shepparton. Comment retranscrire ici l’ambiance qui règne dans ce lieu? Disons pour commencer, afin de bien situer les choses, qu’il n’a de “TOP” que le nom. Hélas double hélas j’ai envie de vous dire... nous ne sommes pas dans un camp “tip top de la mort qui tue” mais dans un camping lambda avec une aire de camping commune et de sanitaires somptueusement normaux... Il faut donc se faire une raison! Enfin, je tiens à rassurer les plus angoissés d’entre vous, il y a pire et je dois avouer, que par moment, je me prends à le trouver convenable.
De plus le lac, fierté du lieu est en chantier et se résume à une immense flaque de boue.

II. les “habitants”

Ah les habitants du camping... si ce dernier est pris d’assaut par les backpackers comme nous (plus de la moitié des campeurs sont des français), il ne reste pas moins quelques phénomènes particulièrement cocasses... Par qui commencer? Peut être le vieux “pilier” du camping ivrogne à ses heures qui prodigue ses conseils aux jeunes travailleurs, ou bien l’étrange joueur de Xbox qui se lève et se couche au rythme de ses jeux qui apparaissent interminables. Sans oublier le petit nouveau, un Irakien à crête (digne du dernier des mohicans) immigré ici qui n’a pas rempli sa journée s’il n’a pas parlé à toute personne existant sur cette terre.

Enfin voilà, un rapide portrait de notre environnement de vie...


Er is niet zo veel te zegen maar omdat mijn vader zo graag wou wetten hoe de camping er uitzag hebben we een hele uitleg gegeven. Maar niets echt spannend wat spannend was is in het vorige bericht over ons werk condities (jaja vandaag hebben we 6 bins gedaan).

Dus de camping is normaal, Vincent vindt hem niet zo goed maar het is gewoonlijk kalm, de WC/Douche zijn proper. Achter ons een beek, en zo als hier boven gezegd een meer waar ze nu aan het werken zijn dus daar is alleen maar modder te zien. Ja zo lijk het misschien niet zo goed maar we zijn hier maar om te douchen en te slappen.

Wat nu echt vreemd is zijn de mensen. Ik praat niet van de caravans en zo want daar hebben we geen contact mee maar waar wij zijn is het soms special. Veel ouderen lijken hier het heel jaar te leven in hun tent of in hun “van”. Een is de hele dag op zijn Xbox aan het spelen, wordt waker begint te spelen en zo door de hele dag, komt soms eens buiten om water in zijn jat te doen of naar de wc te gaan maar dat is het dan. Dan nog een die de hele dag in zijn stoel zit bieren te drinken, die had ons advies gegeven toen we begonnen te werken en dan kwam die altijd om te zien hoe we het deden, maar die is nu weg. En uiteindelijk de laatste aangekomen een Irakiër met een raar kapsel (een V van boven en de rest helemaal afgeschoren) , die moet tegen iedereen iets zeggen en iedereen is zijn vriend. Dat is dan wat hier zo wat rond loop. Nu nog een paar foto’s trekken en dan weten jullie alles van de camping.

Et bien nous voilà au moment tant attendu du compte rendu « d‘après quelques jours ». Cela fait donc trois jours de travail de passés et pleins d’autres en perspectives car nous avons rempli le contrat aujourd’hui. Si le premier jour avait été laborieux, les suivants l’ont été aussi, mais le corps se fait à tout, et j’ai la nette impression que plus les (longues) heures de picking vont passer, plus elles seront supportables. De même, les fermiers, au visage rougi par le soleil, qui pouvaient faire penser à de vrais démons nous mettant à la torture dès notre arrivée, finirons surement par nous paraître avenants et amicaux.

De fait, si notre rythme n’est pas encore celui d’un « pickeur professionnel » il s’est tout de même grandement amélioré, car au lieu de 3, ce n’est pas 4 mais bien 5 bins que nous avons remplis hier et aujourd’hui, peut être 6, puis 7 puis 10 les prochains jours ? Qui peut savoir où l’avenir nous mènera ?

Dans tous les cas, le moins que l’on puisse dire, c’est que les employeurs ne sont pas sur le dos des pauvres saisonniers que nous sommes, en effet, le travail est effectué en équipes de 2 ou 3 (nous sommes deux) et chacune de ses équipes dispose de son propre tracteur et de son allée. Ainsi elle peut évoluer à son aise au milieu de l’océan de verdure (et de boue par endroits), le dépouillant à son rythme des quelques notes de couleurs amenées par les fruits.

C’est donc le corps fatigué et un peu courbaturé que nous rentrons le soir, avec la satisfaction du travail accompli, pour manger quelques modestes réconforts alimentaires et nous coucher, en attendant le lendemain matin (réveil à 5H30) pour repartir pour une nouvelle journée de... Fitness, d’exercices et grands bol d’air frais (et tout ça payé s’il vous plait).


Zo ne lange uitleg voor eigenlijk niet zo veel te zeggen. We zijn ondertussen al drie dagen aan het werken. De eerste dag was moeilijk en nu gaat het stilletjes aan beter. Ik denk dat Els vroeg of na de eerste dag ik veel pijn had? Eigenlijk was de eerste dag niet zo zwaar als de tweede dus was het moeilijk na de tweede dag. Deze morgen voelde ik de pijn in mijn benen en mijn schouders. En dat allemaal door ons maand, die komt de hele tijd tegen u benen en trekt op de schouders omdat die zo zwaar zijn. We denken dat de maand tussen 10 en 15 kilos weegt als die vol is. Na 6 uren werk is 10-15 kilos heel zwaar.

Maar ja met de dagen wordt je het een beetje gewoon, we zijn nu al sneller dan in het begin, de eerste dag deden we 1 “bin” in 2 uren, dus heel traag, nu doen we 1 “bin” in iets meer dan 1 uur. Soms is het niet zo lang, het hangt er echt vanaf als de zon er is of niet. Want we beginnen nu heel vroeg, dan is het nog een beetje koel, zo rond 6u30, en dan is het vlot, maar rond 11u is de zon recht op u gezicht, komt hem tussen de bomen in u ogen en dan zijn we wat trager. Deze nacht heeft het regent, daar was ik heel blij van want de nachten zijn hier zo heet. Maar de tegendeel was dat de bomen nat waren, en we hebben 2uren moeten wachten voor dat we mochten beginnen. Het is nu nog aan het regenen dus dat is geen goed nieuws voor morgen. We zien nog wel hoe dat zal doorgaan.

En voor u tweede vraag Els, we denken van alleen maar deze appelen te doen, we zouden eigenlijk graag 2 weken werken, ze zeggen dat een seizoen 2 weken duurt, we hopen dus dat deze appelen 2 weken zullen duren en dan gaan we door. Shepparton is een beetje een dood stad. Maar we weten niet hoe alles zal doorlopen.

Et bien voilà, on l’a voulu, on l’a eu... Nous avons décrochez notre premier emploi australien, tonnerre d’applaudissements s’il vous plait pour les deux intrépides voyageurs et leur opiniâtreté qui a fini par payer... Nous avions lu des messages nous mettant en garde contre la rudesse de cet emploi... Et bien je dois dire que ce n’était pas exagéré et je vous avoue tout empourpré de honte que nous avons été... Un petit peu lent. Un bon pickeur arrive à remplir 1 “bin” de l’heure et à nous deux nous arrivions difficilement à remplir une de ces diaboliques boites en... 2h!

Mais bon pour notre décharge c’était notre tout premier jour et donc en vrai novices nous avons été longs... Il paraît que le métier met trois jours à rentrer, et c’est donc avec une certaine appréhension que nous nous préparons à “subir” notre prochain jour...

Je vous dis donc au revoir et peut être adieu... si nos pauvres corps ne parviennent pas à résister au choc et qu’ils “tombent dans les pommes” pour n’être retrouvés momifiés qu’au coucher du soleil...

A demain pour de nouvelles aventures...

Hey,

Hier zijn we weeral en met goed nieuws, we hebben werk. Uitendelijk werken we in de eerste “boerderij” waar we zijn geweest, appelen dus. Na een week wachten eindelijk mochten we gaaan PLUKKEN. Afsprak om 8uur.
Vroeg opgestaan, ontbijten en iets op voorhand stonden we klaar om te beginnen. 3 dozen kregen we om achter de “tractor”. Ons maandje aangepast en we stonden tussen de RODE appelen. Een lader kregen we ook, maar die is zooo zwaar. Ze haden ons gewaarschuwd : het is zal moeilijk zijn en het is inderdaad heel moeilijk, de zon helpt dan ook niet. En we moesten zelf onze tractor naar voor doen, hoe cool is dat niet? Dus ik kan nu zegen : ik heb met een tractor gereden ☺

Ons buur op de camping heeft me gezegd dat we pijn zullen hebben voor 3 dagen, want ons spieren zijn dat niet gewoon.

Dus dat was het dan voor vandaag. Plukken ☺

Corinne : Ja ik weet het plannen en plukken maar het was gepland dat we hier redelijk rap gingen beginnen werken, want het seizoen moest nu beginnen. We hebben gisteren geleerd dat de appelen rood worden met koude nachten en de nachten zijn veel te warm, daarom waren ze laat rijp. Maar we zijn uiteindelijk een week te vroeg aangekomen, zo erg is dat ook niet ☺. Maar Melbourne en de Open is iets erger, ik had Federer kunnen gezien hebben. (is dat nederlands?). Hoe veer is Justine eigenlijk kunnen gaan?
En de groenten zijn zoals bij ons, niets special

Els : hehe, il werk ook he
Kangoeroes zijn niet lelijk, heb ik dat geschreven? Ik vind dat ze een schone kop hebben, wat lelijk is, is de staart, het lijk op een rat. Kangoeroes bijten daarom moet je heel voorzichtig zijn maar zo kortbij zijn we niet geweest. We hebben nog geen koala gezien, spijtig genoeg, maar we weten waar je koala’s kunt zien, dus daar zullen we gaan als we van hier vertrekken.

Matthias : Proficiat met je examens. Hoe was u ski vakantie? Waar zijt ge geweest?

Oh my GOD comme disent les gens d’ici! Si ces derniers jours avaient étés radieux, voilà que comme pour nous rappeler que tout ne se passe jamais comme on le pense, un orage d’un autre monde nous tombe dessus hier... Tout a commencé par quelques nuages, “Oh cool il va faire un peu moins chaud”, puis une légère brise, et pour finir par une tempête de sable, des nuages plus que menaçants accompagnés d’éclairs et d’une pluie torrentielle! Heureusement, c’est à présent avec compassion que nous regardons bien à l’abri dans notre cocon de taule, autour d’une partie de monopoly, les tentes alentours se débattent tels de frêles refuges face aux éléments déchaînés.

En tout cas, le moins qu’on puisse dire c’est qu’il fait moins chaud aujourd’hui. Après une deuxième nuit dans la tourmente et un camping transformé par endroit en véritable marais, il semble que le ciel bleu, commence doucement à reprendre ses droits.

Ainsi comme il est possible de s’en douter, bien peu de choses ont occupés notre journée d’hier, de la lecture, de la musique, une partie de monop’ remportée par Julie (mon éducation de gentleman m’interdisant de lui ravir la victoire—NDLR : Je ne réagirai même pas à cette remarque). C’est sur ce bref compte rendu de cette loooongue journée que je vous quitte pour cette fois.


Rap nog eens in het nederlands vertalen maar hier is echt niets te vertellen. We hebben juist twee heel slechte dagen gehad, regen de hele dag gisteren. Veel tenten zijn ondertussen weg of zijn herplaats maar wij zaten lekker droog in ons van. Met de regen was er natuurlijk niet veel te doen, dan hebben we maar Monopoly gespeeld, een ben ik natuurlijk gewonen. Ook een beetje gelezen en muziek geluisterd. Niet echt spannend of typisch Australiër...

Deze nacht storm maar toen ik ons “gordijnen” open deed deze morgen zag ik eindelijk terug blauwe lucht. Het is niet zo warm niet meer, en de zon komt er maar moeilijk uit, toch is er geen regen niet meer...Toch niet voor het moment.

Dat was het dan voor vandaag.

Et bien nous y voilà, nous les attendions les paysages désertiques et les routes tracées au cordeau et bien ils ont eu tout le loisir de se dérouler devant nous tout au long de la journée. Partis de très bonne heure ce matin, nous avons traversé les plaines d’apparence infinie du New South Wales pour nous diriger vers le Victoria et ses promesses de d’embauche...

La route, forte agréable au demeurant, possédait une caractéristique, vantée par certains reportages et nos guides, mais qui nous a tout de même... Surpris. Il semble en effet, que dans ce pays, il n’est nul besoin de payer un ticket d’entrée au zoo pour voir la faune locale. Ainsi, au grès de notre voyage nous avons eu le plaisir de voir, de ci, de là, un nombre important de kangourous, naturellement, mais également des renards, des lapins, et autres oiseaux... Ainsi que plusieurs flaques absolument pas reconnaissables ! Et oui, toutes ces pauvres bêtes avaient commis l’irréparable erreur de traverser ce boulevard de la mort !

Leur tragique fin n’a rien de surprenant quand on voit la vitesse à laquelle les camions, déjà munis de deux remorques de semi, déboulent sur ces voies rapides, et le nombre proprement impressionnant de pneus éclatés sur le bord ou même au milieu de la voie, suivis de près par des traces de freinage hystériques !C’est donc accompagnés de nos funestes amis que nous avons rejoint la petite ville de Shepparton où nous séjournons actuellement, dans l’attente, demain, de peut être trouver notre premier fruit picking job dans une des nombreuses fermes avoisinantes.

NB : dans un premier temps nous tenons à remercier ici Clément, sans qui vous ne pourriez pas admirer nos sublimes photos, car, à deux reprises, il nous a sauvé la mise quand après de malheureuses manipulations, nos images s’étaient perdues entre deux mondes.
Enfin, suite à certains questionnements relatifs à notre « intimité » dans le van, il faut que vous sachiez que je suis en train de confectionner de délicieux petits rideaux, (tâche que j’ai presque achevé) afin de nous mettre à l’abri des grossiers regards intempestifs de nos voisins. Mais pour l’heure, nous les accrochons avec des épingles à linges, ce qui n’est pas très élégant (vous en conviendrez), mais suffisant.

Les gouts et les couleurs...
Et bien nous y voici, il y a deux jours, je vous informais que les recherches d’emploi allaient battre leur plein, et bien c’est fait. Hier aux premières lueurs du jour, nous nous sommes dirigé avec entrain vers une ferme dont nous avions pu glaner l’adresse sur un forum de backpackers. Hélas et double hélas un refus nous attendait...refus fort sympathique d’ailleurs, heureusement, les australiens étant décidément éminemment aimable, le fermier à la peau tannée par soleil nous a gracieusement redirigé vers une autre ferme qui est toute fois de la même exploitation, où après quelques discussions, nous avons reçu une « promesse d’embauche » (avec un million de « ») pour le nashi picking, dans deux semaines. Tant pis, nous ne ferons pas la fine bouche, et en attendant, nous irons au apple picking (annoncé partout comme éprouvant) dans une autre ferme. Ainsi, demain il nous faudra vérifier si les places sont toujours disponibles pour jeudi...Que de mystères, que de suspense ! Nos petits cœurs vont t’ils tenir le coup ? Je vous avouerai que je l’ignore... Enfin, demain est un autre jour et advienne que pourra.

Pour l’heure, il convient de vous « lister » non pas ce qui va se passer, mais bien ce qui c’est passé ces deux derniers jours. L’offre de travail la plus proche ne commençait que jeudi et nous n’étions alors que lundi ! Aussi, que faire de tout ce temps ? Rester sur Shep’ ? Même si la ville a quelques charmes, nous aurons surement tout le temps de les explorer plus quand nous seront bloqués ici pour travailler (peut être). Décision fut donc prise de partir en direction de Melbourne, cette dernière étant toute proche, pour une excursion express de deux jours !

Ainsi fut il dit, ainsi fut il fait !.. Après un trajet un peu long mais surtout chaud, nous commençons à apercevoir au loin les tours de verre de la city. Après moult crochets sur le périf’ nous parvenons au camping, que je qualifierai d’hôtel au grand air tant les sanitaires étaient top de la mort qui tue!

Une fois posé, pas de repos, descente en tram vers la ville et là, surprise, nous tombons sur une ville aux rues lumineuses bordées de platanes où se côtoient bâtiments victoriens, édouardiens et résolument contemporains, à l’image du centre d’art et de cinéma , tout d’acier et de verre dans des formes peu probables. Le centre ville, où glissent silencieusement les trams anciens ne manque pas de charme . Je ne vous cache pas que la visite de cette ville, aussi brève fut elle m’a réellement ravi, je dois dire que l’ambiance qui s’en dégageait ne m’a pas déçue. En revanche Julie, sans nier les atouts de la capitale du Victoria, n’a pas caché sa grande préférence pour celle du NSW. Comme on dit, les gouts et les couleurs...

Ainsi, après une ballade au cœur de Melbourne, une dégustation de frites de l’étonnante enseigne « the lord of the fries » nous avons bu un chocolat chaud dans la soirée. Après une deuxième journée de visite, également riche, il nous a fallu remettre le cap sur Shep’ pour demain matin, peut être décrocher notre premier VRAI emploi.

Retournez à Shepparton ne passez par la case départ, ne gagnez pas un travail!

Et bien voilà, un rapide mais néanmoins palpitant compte rendu de ce matin... Réveil calme et plein d’espoirs, petit déjeuner plein d’entrain et un départ pour l’exploitation avec des illusions pleins les yeux. Nous avons cependant vite déchanté en apprenant que la saison des pommes ne commençait que lundi finalement, les pommes étant encore jaunes et non rouges comme elles devraient l’être!!!! What? Nous qui sommes rentrés en urgence de Melbourne! Enfin que faire, même au Harvest Labour center de la ville, où les candidats ne manquaient pas il n’y avait aucun emploi disponible...

Tant pis, nous prendrons notre mal en patience et nous nous serrerons la ceinture, plus encore!



Hellaba,

Ik weet niet of jullie iets hebben geschreven maar toch zal ik nog eens in het nederlands schrijven.

Dus de laatste keer zaten we in Canberra, ondertussen heel veel doden dieren gezien : kangoeroes, vogels en ook konijnen (ja ik weet het erg...), en na meer dan 500 kilometers zitten we nu in Shepparton.

Als jullie goed gevolgd hebben is Shepparton “het” stad waar normaal gezien veel werk is voor backpackers. Dus na ons lange reis, want ja met de van is 500 kilometers heel lang, zijn we toch rap naar de boerderijen geweest. We hadden een adres op internet gevonden, twee franse hadden daar gewerkt verleden jaar. Maar de boerderij was redelijk moeilijk te vinden. Het begon laat te worden en we zijn in twee boerderijen gestopt, de eerste moest geen volk niet meer hebben en de tweede zei dat de appelen nog niet rijp waren, dat we beste donderdag moesten terugkomen. Dus zondag avond wisten we nog niet veel.

Maandag zijn we terug op weg voor ons boerderij te vinden, dankzij internet hadden we nu het juiste adres (ha wat zouden we niet doen zonder internet?). Maar daar hadden ze ook genoeg volk. De man was natuurlijk heel vriendelijk en hij heeft ons de adres en de nummer van de andere boerderij gegeven, die de zelfde eigenaar heeft, daar hebben ze ongeveer 80 mensen nodig en het is nog altijd “nashi picking”. Ik weet niet of jullie nashis kennen, het is een fruit tussen een peer en een appel. Daar is voor de moment geen werk tot de 15de ongeveer want de nashis zijn nog niet rijp. Maar hij heeft ons belooft dat hij ons zal terug bellen.

Dus wat nu beslist is, en we hopen dat het zo zal doorgaan, is dat wij gaan met de appelen beginnen, donderdag als alles goed doorloop en als de nashis klaar zijn dan naar daar gaan. De Nashis zijn beter want het is niet zo moeilijk als appelen die op hogere bomen zijn, en we verdienen normaal gezien ook iets meer.

Het was toen maandag en nog niet middag en we wisten dat we niets hadden tot donderdag, het was toen beslist dat we tot in Melbourne gingen gaan, dat is 180 kilometer van hier.

Melbourne is een schoon stad maar ik vond Sydney toch beter, Vincent vond Melbourne beter ... Veel verschillende stijlen, de gebouwen zijn van alle perioden, soms 2 kerken naast elkaar maar 2 verschillende stijlen. Misschien meer animatie dan Sydney, veel jongeren met hun school uniform want school is terug begonnen sinds maandag. Heel veel fast foods, in elke straat is er een Mac Donalds, Subway en KFC. Toen we langs gereden zijn zag ik “the lord of the fries, the best fries you have ever tried”. Dat moest ik dan toch eens proberen want ja wij zijn dan zo gezegd de specialisten. Hier kennen ze mayonaise niet (erg he Mama? Matthias zou hier niet kunnen leven) maar daar hadden ze belgian sauce, dat is zo gezegd mayonaise met peper in. Het was lekker maar zeker en vast niet zo lekker als bij ons...

Het is daar schoner met de lichten aan als overdag maar het was toch leuk om Melbourne te zien. We zijn 1 dag te laat aangekomen want de tennis was gisteren gedaan (Melbourne’s Open).

Nu zijn we terug in Shepparton, in de zelfde camping met minder volk en we hopen morgen meer nieuws te hebben voor de appels, voor jullie zal het wachten niet zo lang zijn ☺.

Hier zijn we dan, woensdag 11u38 en we zijn terug in de camping. Het is een beetje tegenslag want de appelen zijn nog niet rijp en zullen het ook niet zijn voor zondag, daarom moeten we nog wachten, spijtig genoeg is het voor het moment alleen maar appelen, de perziken zijn zo goed als gedaan en daar hebben ze al genoeg werkvolk. We zijn naar de “harvest larbour” geweest, die helpen backpackers werkt te vinden maar daar waren we zeker niet de enigste die werkt aan zoeken waren, op de lijst vandaag waren we al met zeker 10-15. Het enigste dat we nu kunnen doen is wachten. Het is nog altijd prachtig weer en warm, hopelijk zal dat de appelen helpen.