Le 27/02/10, 6:19
146.61425070732-27.308839817073
Que de changement ces derniers jours ! Que d’anecdotes à vous narrer... Il faut savoir pour commencer que la récolte des poires est OVER ! Fini donc le temps ou l’on jouait à grimper dans les poirier pour récolter les fruits mutants nourris aux hormones de cette chère Goulburn Valley ! Enfin, qu’importe ceci, même si la maigre feuille de paye ne nous a pas ravie, je dois vous avouer que je ne considère pas cette semaine comme une semaine de perdue. Effectivement, la faible récolte de fruit entrainant une faible rémunération a eu tendance dans un premier temps à nous pousser gentillement vers la sortie et ce n’est pas les activités de la zone qui peuvent nous retenir. Mais au delà de ça, il faut bien se souvenir d’une chose que j’ai réalisé aujourd’hui (de même que Julie je pense), c’est que ce voyage à pour but premier de nous faire découvrir des horizons lointains et de nouvelles expériences, et si Shep’ ne brille pas par ses paysages, de même que la ferme par son confort, nous avons au moins fait la connaissance de personnes dignes d’intérêt.
Au delà du petit groupe de « frenchies » que nous avons formé avec quelques autres voyageurs, l’occasion nous a été donné de parler avec des allemands, des australiens des anglais, et même une néozélandaise tout ceci autour d’un BBQ organisé dans la plus pure tradition australienne par le « tractor driver » de la ferme. L’ambiance légère, un repas consistant et des dialogues en anglais nous ont fait le plus grand bien. Il est un peu triste que cette soirée si haute en couleurs n’est en fait été qu’une joyeuse veillée funèbre enterrant la saison des récoltes.
Les uns partent, une poignée reste... Certains nous ont affirmés que la vingtaine retenue pour la cueillette des pommes étaient la crème de la crème des pickers, et c’est non fier que je vous annonce que nous sommes dans ce groupe ! Mais je pense en fait que l’honneur qui nous est fait n’est qu’un piège qui c’est refermé sur nous sans que nous ne nous en rendions compte ! La récolte des pommes s’est avérée plus que décevante (deux jours seulement), et nous attendons à présent lundi pour voir ce que va donner la deuxième cueillette de poires en petit comité.
De plus en plus nous réfléchissons au départ, et je dois vous avouer que celui ci sonnera surement comme une forme de libération. Mais d’un autre coté, je ne peux m’empêcher de regretter, par avance, de laisser ce groupe avec lequel nous avons pu passer de bons moments. Mais comme on le dit outre Manche, et peut être même en Australie, « show must go on ! » et malgré ces quelques entraves, la route nous appelle irrépressiblement de son chant de sirène. Après tout, un road movie qui s’arrête un mois dans un trou au fin fond de la campagne commence à se muter en film de série B un peu longuet !
En we zitten nog altijd in Shepparton (eigenlijk in Mooroopna). Maar er is hier veel verandering geweest. Voor jullie zal dat waarschijnlijk niet zo verandert lijken maar toch.
De peren waren dus gedaan, de laatste dagen waren niet geweldig en we waren blij dat het gedaan was. De vraag was dan : wat gaan we nu doen? In Shepparton blijven of wel door gaan. We zijn hier aangekomen de 31ste januari, hebben voor het moment 17 dagen gewerkt. Maar ze vroegen ons of we de appelen wouden plukken. Dus daar zijn we nog eens aan begonnen. Maar dat had dus niets te doen met wat we de eerste hadden gedaan. Hier moesten we granny smith plukken, voor de Amerikanen. Maar die willen alleen maar een maat, dus we moesten alleen de dikste appelen plukken. Dat was echt prul, en toen ze langs kwamen om te zien of we de juiste maat hadden ging er een heel stuk uit ons “bin”. Uiteindelijk zijn we zo twee dagen kwijt want geld verdienen kwam er niet van. Nu wachten we tot maandag om te zien wat de volgende sessie is (terug peren) maar als het nog “size picking” is dan zijn we door.
Dat was dan wat we kunnen zegen van ons werk, we zijn het echt moe en er zou veel kunnen veranderen de volgende keer als jullie mij lezen. Nu hebben we een week end niets te doen en beslissen maandag.
Maar toch positieve punten. Donderdag waren we uitgenodigd voor een barbecue bij iemand die met ons werkt (tractor chauffeur), de enigste die vriendelijk is met het werkvolk. Hij woont hier kortbij dus met ons buren zijn we tot daar gewandeld. Het was een heel plezante avond en we hebben mensen leren kennen van een beetje overal maar eigenlijk geen Australiër.
Ondertussen is hier iedereen weg, we zijn maar 4 op de camping en misschien 4 in de kamers. Al de Franse zijn door nu dat de seizoen voorbij is (toch de seizoen die zij wouden doen). Het is een beetje triestig omdat als leeg is, de keuken is altijd leeg, geen lawaai niet meer... Ge voelt u toch wel een beetje eenzaam... Maar ja de Franse kopel is er nog en gisteren is een groep van Franse tot hier terug gekomen en die zijn hier de hele avond gebleven dus dat was ook wel leuk, yathzee gespeld en lekker samen gegeten. Dat zijn dan de positive punten maar die hebben dan allemaal meer gedaan dan ons dus die weten waar me moeten gaan en geven ons de beste adressen.
Alle tot de volgende keer.
Au delà du petit groupe de « frenchies » que nous avons formé avec quelques autres voyageurs, l’occasion nous a été donné de parler avec des allemands, des australiens des anglais, et même une néozélandaise tout ceci autour d’un BBQ organisé dans la plus pure tradition australienne par le « tractor driver » de la ferme. L’ambiance légère, un repas consistant et des dialogues en anglais nous ont fait le plus grand bien. Il est un peu triste que cette soirée si haute en couleurs n’est en fait été qu’une joyeuse veillée funèbre enterrant la saison des récoltes.
Les uns partent, une poignée reste... Certains nous ont affirmés que la vingtaine retenue pour la cueillette des pommes étaient la crème de la crème des pickers, et c’est non fier que je vous annonce que nous sommes dans ce groupe ! Mais je pense en fait que l’honneur qui nous est fait n’est qu’un piège qui c’est refermé sur nous sans que nous ne nous en rendions compte ! La récolte des pommes s’est avérée plus que décevante (deux jours seulement), et nous attendons à présent lundi pour voir ce que va donner la deuxième cueillette de poires en petit comité.
De plus en plus nous réfléchissons au départ, et je dois vous avouer que celui ci sonnera surement comme une forme de libération. Mais d’un autre coté, je ne peux m’empêcher de regretter, par avance, de laisser ce groupe avec lequel nous avons pu passer de bons moments. Mais comme on le dit outre Manche, et peut être même en Australie, « show must go on ! » et malgré ces quelques entraves, la route nous appelle irrépressiblement de son chant de sirène. Après tout, un road movie qui s’arrête un mois dans un trou au fin fond de la campagne commence à se muter en film de série B un peu longuet !
En we zitten nog altijd in Shepparton (eigenlijk in Mooroopna). Maar er is hier veel verandering geweest. Voor jullie zal dat waarschijnlijk niet zo verandert lijken maar toch.
De peren waren dus gedaan, de laatste dagen waren niet geweldig en we waren blij dat het gedaan was. De vraag was dan : wat gaan we nu doen? In Shepparton blijven of wel door gaan. We zijn hier aangekomen de 31ste januari, hebben voor het moment 17 dagen gewerkt. Maar ze vroegen ons of we de appelen wouden plukken. Dus daar zijn we nog eens aan begonnen. Maar dat had dus niets te doen met wat we de eerste hadden gedaan. Hier moesten we granny smith plukken, voor de Amerikanen. Maar die willen alleen maar een maat, dus we moesten alleen de dikste appelen plukken. Dat was echt prul, en toen ze langs kwamen om te zien of we de juiste maat hadden ging er een heel stuk uit ons “bin”. Uiteindelijk zijn we zo twee dagen kwijt want geld verdienen kwam er niet van. Nu wachten we tot maandag om te zien wat de volgende sessie is (terug peren) maar als het nog “size picking” is dan zijn we door.
Dat was dan wat we kunnen zegen van ons werk, we zijn het echt moe en er zou veel kunnen veranderen de volgende keer als jullie mij lezen. Nu hebben we een week end niets te doen en beslissen maandag.
Maar toch positieve punten. Donderdag waren we uitgenodigd voor een barbecue bij iemand die met ons werkt (tractor chauffeur), de enigste die vriendelijk is met het werkvolk. Hij woont hier kortbij dus met ons buren zijn we tot daar gewandeld. Het was een heel plezante avond en we hebben mensen leren kennen van een beetje overal maar eigenlijk geen Australiër.
Ondertussen is hier iedereen weg, we zijn maar 4 op de camping en misschien 4 in de kamers. Al de Franse zijn door nu dat de seizoen voorbij is (toch de seizoen die zij wouden doen). Het is een beetje triestig omdat als leeg is, de keuken is altijd leeg, geen lawaai niet meer... Ge voelt u toch wel een beetje eenzaam... Maar ja de Franse kopel is er nog en gisteren is een groep van Franse tot hier terug gekomen en die zijn hier de hele avond gebleven dus dat was ook wel leuk, yathzee gespeld en lekker samen gegeten. Dat zijn dan de positive punten maar die hebben dan allemaal meer gedaan dan ons dus die weten waar me moeten gaan en geven ons de beste adressen.
Alle tot de volgende keer.
