Julie et Vincent la tête à l'envers

Par où commencer pour vous compter dans un récit à la fois bref et passionnant tout ce qui nous est arrivé depuis les eaux cristallines de la Barrière de corail ? Et bien comme prévu nous avons donc poussé notre ascension vers le nord tropical en direction de Port Douglas. Si la ville de destination n’avait absolument rien de notable pour nous attirer, la route en revanche, la reliant à Cairns nous avait été chaudement recommandé par nos anciens compagnons de route. C’est donc sous un soleil éclatant et une température estivale que nous avons joyeusement parcourus les quelques dizaines de kilomètres d’une route serpentant le long de la côte. De ci delà, nous avons donc eu l’occasion de découvrir criques et plages de sables fin (toujours interdites à la baignade hélas). Après un bref crochet par Mossman et ses fameuses gorges nous avons donc paresseusement prit la route en sens inverse pour une nouvelle fois en apprécier toutes les beautés.

Dépassant Cairns se sont maintenant les forêts d’émeraude que nous retrouvons sur Great Green Way jusqu’à la paisible (pour ne pas dire endormie) ville de Townsville et sa vue imprenable sur la mystérieuse Magnetic Island. C’est donc à rythme plutôt détendu que doucement nous nous sommes laissés couler en direction des fameuses Whitsundays Islands et de la minuscule cité balnéaire d’Airlie Beach. Malheureusement, le jour de notre arrivé il nous a fallu faire face à une double funeste nouvelle. Premièrement, le van s’est subitement mis à faire un bruit monstrueux (même si un bruit suspect se faisait déjà entendre depuis de nombreux kilomètres) et à rejeter le gaz d’échappement non pas derrière lui, mais juste au dessous de la place du conducteur (avec l’odeur qui va avec). C’est donc en urgence que nous nous sommes rendu chez un, puis deux puis trois garagistes pour enfin pouvoir faire réparer le pot d’échappement. Mais une mauvaise nouvelle ne venant jamais seule, je dois vous annoncer, et cela vous touche plus directement, que ma carte mémoire d’appareil photo nous a subitement lâché emportant avec elle dans le néant de l’informatique la totalité des photos non-sauvegardées (donc toutes celles depuis Cairns). Je vous laisser imaginer l’état de frustration après la perte de cinq jours de photos dont certaine d’une qualité assez exceptionnelle.

Pour ne pas resté sur cette note négative (malgré quelques passages de pluie en plus...histoire de compléter le tableau) nous avons réservé pour un tour d’une journée aux Whitsundays. La météo annonçant un vent plutôt violent, notre choix s’est porté sur un petit organisateur offrant une traversée en petit comité à bord de deux « zodiacs ». Au programme de la journée, traversée mouvementée à vive allure, petite randonnée pour atteindre un sublime point de vue sur les iles (au nombre de 74) et une idyllique plage de sable blanc, suivie d’un déjeuner sur la dite plage. Pour finir, deux petites séances de snorkeling sur des récifs coralliens proches et une traversée finale sous une pluie battante digne d’un début d’apocalypse ou d’un cyclone tropical. Si les iles et les trajets en « zodiac » se sont révélés tout à la fois sublime et excitant (les images parleront d’elles mêmes), les spots de plongée eux se sont révélés extrêmement triste et « lugubre ». Conséquence directe du tourisme de masse et de comportement condamnables, les récifs sont dans un état pitoyable. Le corail réduit par bans entiers dans un état de forêt abattue. Les couleurs autrefois probablement vives ont à présent laissé la place au blanc, au gris et à la vase. Enfin bref, je ne vais pas trop m’attarder sur ce point car dans l’ensemble, la journée a été fort agréable, malgré quelques passages nuageux.

Et bien voilà qui clôture ce post, pour l’heure, nous avons prolongé notre descente et nous trouvons à Mackay, ville sans grand intérêt, hormis certains bâtiments de style art déco.


Nog eens een tijd voor een kleine update van wat er hier aan de andere kant van de wereld gebeurt.

De laatste keer hadden we het over de grote barrièrerif. Ik weet niet of iemand dat gelezen heeft maar toch. Cairns was ons hoogste bestemming en nu moeten we naar « beneden ». Maar daarvoor hebben we van onze vrienden advies gekregen om toch en paar kilometers hoger te gaan want daar zijn zo gezegd heel schone strandjes en zo. Dus onder een stralende zon zijn we naar Mossman en Port Douglas vertrokken. En inderdaad het was daar heel schoon. De weg was ook heel aangenaam (een stuk anders als de woestijn) en heel schone uitzicht. De twee klein “stadjes” hebben niets speciaal, geen speciaal charme maar hun stranden halen dat allemaal in. Dat was dan echt het hoogste punt dat we gingen doen in Queensland.

Na twee halte en twee nachten kort bij het strand waren we in Townsville. Wat jullie misschien al gemerkt hebben is dat de verschillende steden die we bezocht hebben niet echt geweldig zijn, maar dat komt omdat Australië nog geen echte cultuur heeft. En Townsville was weer zo een stad waar niets te zien is. Het enigste was dan nog het uizicht dat Townsville heeft op Magnetic Island.

Nu het spannende en leuke deel van wat ik vandaag te vertellen heb. Oh nee eerst zal ik het “slechte” nieuws zeggen. Onze auto was al een tijde veel geluid aan het maken, ik wist dat dat van de uitlaat kwam maar ik dacht dat het nog een tijde zou houden. Maar nee zo is het niet gebeurt. Na Cairns begon het luid te worden en toen we in Airlie Beach aankwamen was het echt niet meer te doen, iedereen keek zo raar naar ons omdat het zo luid was. Dus dringend naar de garage die dat rap heeft kunnen maken. En omdat de dag al niet zo goed was hebben we een tweede probleem gehad, die we nog niet hebben kunnen herstellen : we zijn al de photos kwijt vanaf Cairns dus de photos van de strand en zo, spijtig want dat waren heel schone photos en op veel had ik mijn rokjes aan (speciaal voor Elise ... ). Maar ja we hopen die terug te vinden in Frankrijk bij een specialist of zo.

Dus nu het leuke deel. Airlie beach is een klein stadje tegen de zee en het kortste bij van de Whitsundays. De Whitsundays zijn een groep van 74 eilanden. We wisten niet echt of we een “daytour” gingen nemen of gewoon de boot tot een eiland en daar zelf onze plan trijken. Toch hebben we voor een “daytour” gekozen, veel boten zijn zeilboten maar wij kozen voor een “zodiac” dus veel kleiner en niet zo confortabel maar het had een goeie prijs. We wisten dat het niet heel schoon weer ging zijn maar hoopten gewoon dat het niet zou regenen. Dus een beetje angstig waren we op de boot aan het wachten. Wat leuk was met zo boten is dat er weinig volk is, we waren “maar” 21 op de boot tegenovergesteld met andere die zeker 80 mensen hebben. Ik zal dat allemaal wel goed uitleggen als ik jullie zie maar het was een fantastische dag, ik heb heel veel plezier gehad en waarschijnlijk het meeste van op de boot te zitten (omdat dat dat herinneringen zijn misschien), we hebben redelijk schoon weer gehad en op de belangrijkste momenten was het zonnig dus was ik heel blij. Zelfs de terug weg met heel harde regen was eigenlijk ook een goed moment. Oh ja ik ben ook vergeten te zeggen dat de eilanden heel schoon zijn, de zand heel wit en het water prachtig blauw, jullie zullen dat we zien op de photos. Het “duiken” op de koraalrif was niet zo goed als de vorige keer, de kleuren waren echt niet zo schoon en zeker minder vissen maar ja dat heeft mijn dag niet kunnen verspillen.

Nu zijn we in Mackay, waar weer al niet veel te zien is. We zijn onderweg naar Bundaberg waar we hopen te werken. De winter begint hier stilletjes aan te komen en bij jullie is het waarschijnlijk beter weer. Jullie horen nog wel van mij